Türkiye’deki sermaye girişi arazi ve inşaat spekülasyonuna gidiyor. Dışarıdan gelen ucuz döviz girişi ya da sıcak sermaye akımı diyelim ulusal para biriminde aşırı değerlenmeye neden oluyor. Dış borçlanma ve aşırı değerli para birimi yaratan bu girişler, yurt içi üreticiler arasındaki bağı koparıyor. Ucuzlayan yabancı mallar ara malı üreticilerini yok ediyor. Orta boy şirketler piyasada giderek çekilirken, ara mallarında dışa bağımlılık artıyor. İhracat ve üretim yapmak için giderek daha fazla ithalata bağımlı bir ekonomik yapı ortaya çıkıyor. Bu da ortaya cari açık sorununu çıkarıyor. Cari açık genelde finansal bir risk olarak algılanıyor. Kuşkusuz doğru ama bundan daha fazlası var. Cari açığın tahribatı bunun ötesinde üretimde büyük tahribatlara neden oluyor. Bu doğrultuda finans kapitalin yeni yüzyılın başlarında tüm dünya için yaygınlaştırdığı enflasyon hedeflemesi stratejisi benimsenmiştir. Enflasyon hedeflemesi programını özetlersek: TCMB politika faizi enflasyon üstünde belirlenecek; döviz kuru ise serbest (dalgalı) bırakılacaktır. Daha kestirme bir ifade kullananlar da var: Yüksek faiz, ucuz döviz politikası. Olabildiğince yüksek faiz vererek, döviz kurunu aşağı çekip, ana girdileri ve ithalatı ucuzlatarak, enflasyonu düşürmeye çalışmak stratejisi olarak tanımlanabilir. Aslında Türkiye, 2001 yılından bu taraf uyguladığı ekonomi politikası bu şekilde biçimlenmişti. Üretimden kopuk ve tamamen inşaata dayalı bir ekonomik büyüme modeli tercih etmişti. Bu model artık sürdürülemez boyutlardadır. Çünkü ekonominin en temel göstergesi olan işsizlik oranları sürekli artma eğilimine girmiştir. Üretimden kopuk bir büyüme modelinin en önemli sonuçlarından birisi olarak karşımızda durmaktadır. Şu anda ülkemiz de dahil tüm dünya bir virüs ile savaş halinde. Covid-19 krizi, küresel ekonomideki dengesizliklerin üzerine oluştu. Bu ekonomik durumun daha da vahim hale geleceğinin göstergesidir. Küresel ekonominin içine sürüklendiği büyük durgunluk 2008/09 krizinden bu yana aşılabilmiş değildir.